neden diye soruyordum arkadaşlarıma bazen
gözlerindeki o acı anlatıyordu sebebini
"çünkü biz kimsesizdik"
gözlerine baktığım herkes bunu fısıldıyordu kulağıma sanki
belliydi yetim oluşumuz aslında
sevinç çığlıkları yerine ağlamaklı sesler duyulurdu bayramlarda
gözlerdeki sevinç parıltıları gitmişti
dudaklarındaki tebessüm zaten yoktu
kolumuz kanadımız kırıktı bizim
ve acı içinde kıvranırdı kalbimiz
susardık hep
konuşunca ne olacaktı ki
kelimelerimiz derdimizi anlatmaya yetecek miydi
sorulan sorulara kim cevap verecekti peki
ağlayamazdık biz
ağlayınca bizi teselli edecek tek bir insan bulunmazdı çünkü
susun başımız ağrıyor derlerdi
biz de susardık çaresizce
içimize akıtırdık gözyaşlarımızı
bir kor olup yakardı içimizi sanki
bizi hiçlik içine terk etmişlerdi
bir daha da geri dönmemişlerdi
ama biz bekledik
bir ömür boyu gelip bizi almalarını bekledik
yaralarımıza merhem olmalarını bekledik
ağlayınca bizi teselli etmelerini bekledik belki
konuşunca bizi dinlemelerini bekledik
dizine yatabileceğimiz annelerimizi bekledik biz
boynuna sarılabileceğimiz babalarımızı bekledik
sadece bir umutla bekledik
ama bitti BİZ UMUDUMUZU YİTİRDİK
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder