BELKİ CENNET BELKİ CEHENNEM

önümüzde yollar var
arkamızda çığlıklar
gideceksen kulağını tıka da git
kalacaksan yolları unut da kal
yolun sonunda mı ?
belki cennet
belki cehennem var.

Kelimelerim Nerde?

cümlelerim karıştı
sözlerim nerde
ne diyecektim ben
söyleyin kelimelerim nerde?

Kayıp bir geçmişti gözlerin
Asla geri gelmeyecek

MUTLULUK

bazı günler vardır için içine sığmaz


sadece mutlusundur

sebepsiz

ama gerçek bir mutluluktur
bu mutluluğun

her ne kadar yadırgasanda


garip gelsede

öylesine mutlusundur

sadece mutlu
çılgın


hareketli
ve birazda çikolata tadında


bir mutluluk
müziğin sesini son ses açıp

en cırtlak sesinle şarkı söyleyip

herkesi rahatsız edebilecek kadar mutlusundur


bazen
sadece şarkıyı unutup bozuk plak gibi aynı sözü tekrarlamak


bazen

rock çalarken halay çekmek

bazen
rezilliğin dibine vurmak


bazen

saatlerce gülmek
gibidir mutluluğun tadı

ve bazen tadılamayacak kadar güzeldir


koklanamayacak kadar büyülüdür kokusu
görmeye kıyamadığındır mutluluk


sebepsizce mutluyken
görmeye kıyamadığın değil

tutkuyla istediğin

ve elde ettiğindir

zaferin inanılmaz çoşkusudur

şiirin vurgusudur belki

bazen sadece bir kitap kahramanı olabilmektir


ve bazen rüyadaki kadar özgür olabilmektir

mutluluk
işte öyledir


birdenbire ve sebepsizdir en çok da

çünkü
ne mutluluğa bir sebep vardır

ne de mutluluğa engel bir neden vardır


çünkü

o sadece mutluluktur

mutlu olabilmektir

HEDİYE

Bugün benim bayram günüm,
Fakat ablama küskünüm
Gelip demeliydi: - Şermin,
Bir yaş daha aldın, sevin;
Bakınız, ben değil, ablam,
Yabancı olsa duramam
Kardeşçe, dostça, insanca
Hatırını sormayınca

Lakin şu cici şey de ne?
Oo. oo! "Sevgili Şermin'e".
Bir hediye... Ne de güzel!
Mutlak Şehper'dendir... Oh, gel,
Cici şey, gel kucağıma,
Sürün biraz dudağıma!
Ablam da böyle bir kutu
Veriverse ne olurdu?

Benim melek Şehper'ciğim!..
Fakat acele etmeyim,
Hakikaten bu ondan mı?
Boşuna yerdim ablamı;
İçim ne kadar aldanmış.
Zaten Şermin'in bayramı
Şehper'in umurunda mı!

Beni ablam sever ancak
Böyle başka kim anacak?
Melek ablacığım benim;
Sen benimsin, ben seninim!
-TEVFİK FİKRET-

BİZ UMUDUMUZU YİTİRDİK

bu dünyada bir hüzün vardı hiç anlayamadığım
neden diye soruyordum arkadaşlarıma bazen
gözlerindeki o acı anlatıyordu sebebini
"çünkü biz kimsesizdik"
gözlerine baktığım herkes bunu fısıldıyordu kulağıma sanki
belliydi yetim oluşumuz aslında
sevinç çığlıkları yerine ağlamaklı sesler duyulurdu bayramlarda
gözlerdeki sevinç parıltıları gitmişti
dudaklarındaki tebessüm zaten yoktu
kolumuz kanadımız kırıktı bizim
ve acı içinde kıvranırdı kalbimiz
susardık hep
konuşunca ne olacaktı ki
kelimelerimiz derdimizi anlatmaya yetecek miydi
sorulan sorulara kim cevap verecekti peki

ağlayamazdık biz
ağlayınca bizi teselli edecek tek bir insan bulunmazdı çünkü
susun başımız ağrıyor derlerdi
biz de susardık çaresizce
içimize akıtırdık gözyaşlarımızı
bir kor olup yakardı içimizi sanki

bizi hiçlik içine terk etmişlerdi
bir daha da geri dönmemişlerdi
ama biz bekledik
bir ömür boyu gelip bizi almalarını bekledik
yaralarımıza merhem olmalarını bekledik
ağlayınca bizi teselli etmelerini bekledik belki
konuşunca bizi dinlemelerini bekledik
dizine yatabileceğimiz annelerimizi bekledik biz
boynuna sarılabileceğimiz babalarımızı bekledik
sadece bir umutla bekledik
ama bitti BİZ UMUDUMUZU YİTİRDİK

ipler elimde değil zaten
itiraz etmek için erken
nasıl ayrılırım dünyadan 
dünyayı çok severken